Τον Χρήστο Γεροντίδη μας τον σύστησε ο Σταμάτης Κραουνάκης μέσα από την θεατρική ομάδα Σπείρα-Σπέιρα! Κάθε χρόνο έχει και ένα ρόλο που είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Φέτος, όπως και πέρυσι, μας αφήνει άφωνους όταν ανεβαίνει και με βαρύ βήμα και χορό ερμηνεύει “Το τραγούδι του Δημήτρη” ή αλλιώς “Επιλύχνιος ακολουθία” στην παράσταση “Όλοι Ένα- Φίλα με…λίγο ακόμα…”. Είναι από τα άτομα που όσο περνάει ο καιρός μεστώνουν περισσότερο στο ερμηνευτικό κομμάτι και αυτό είναι υπέρ του. Φέτος εκτός από τις παραστάσεις στου Κακογιάννη, η Σπείρα θα δώσει μια μοναδική παράσταση στο Λονδίνο, για πρώτη φορά, στο The Union Chapel, Compton Terrace στις 27 Ιανουαρίου 2017. Το efthimis.gr βρέθηκε με τον Χρήστο και προχώρησαν σε μια εξομολόγηση του ίδιου.
1-Χρήστο, ποιο άτομο ήταν εκείνο που σε καθόρισε σαν οντότητα και ποια περιστατικά στη ζωή σου;
«Θεωρώ ότι δεν είναι ένα το άτομο που μας καθορίζει γενικότερα, αφού συναναστρεφόμαστε αρκετούς ανθρώπους από τη στιγμή που αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας. Αρα όλοι αυτοί, δεν μπορεί κάποιο ρόλο θα έχουν παίξει και προφανώς το οικογενειακό περιβάλλον παίζει μάλλον τον σημαντικότερο. Κατόπιν το σχολείο, οι φίλοι, οι συνεργάτες. Θα μου πεις, αυτοί έρχονται στην πορεία της ζωής που έχεις ήδη διαμορφωθεί… ναι, αλλά νομίζω ότι είναι χρήσιμο να αφήνεις περιθώρια εξέλιξης, ακόμα και μέχρι τα γεράματα! Πάντως αν εννοείς ως καλλιτεχνική οντότητα, προφανώς ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει παίξει τον σπουδαιότερο ρόλο από την άποψη ότι βγαίνοντας από τη Δραματική Σχολή ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του, περνώντας ένα … δεύτερο σχολείο. Οσο για τα περιστατικά, είναι πολλά κι έχουν όλα σχέση με ανθρώπους που συναντάμε στην πορεία μας. Συναντήσεις που πιστεύω πως κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Που μπορεί αρχικά να μας φαίνονται απλές, αλλά τελικά παίζουν ρόλο καθοριστικό στη ζωή μας»
2-Ποιες μορφές της τέχνης καθόρισαν τον τρόπο σκέψης σου;
«Συνήθως λέμε ότι η τέχνη είναι ενιαία … Αν πρέπει να συγκεκριμενοποιήσω λοιπόν, θα σου πω το θέατρο και η μουσική. Κι αν πρέπει να το κάνω ακόμα πιο συγκεκριμένο θα σου πω η μουσική του Χατζιδάκι… κι όχι μόνο η μουσική δηλαδή, αλλά ολόκληρος ο κόσμος του Χατζιδάκι έτσι όπως τον γνωρίζουμε τουλάχιστον, όσοι ατυχώς, δεν είχαμε προσωπική γνωριμία μαζί του»
3-Πως αποτυπώνεται η σκέψη σου στην όλη στάση ζωής σου;
«Ελπίζω να μην αποτυπώνονται όλες μου οι σκέψεις στην στάση ζωής μου, γιατί δεν είναι πάντα θετικές ή ρόδινες! Προσπαθώ πάντως να έχω αυτοσυγκράτηση και υπομονή… αν και είμαι παρορμητικός γενικά. Κάνω προσπάθειες πάντως να ρίχνω και μια δεύτερη ματιά στα όσα συμβαίνουν, τα οποία ακριβώς λόγω του παρορμητισμού μου πολλές φορές βιάζομαι να τα χαρακτηρίσω… Κάνω προσπάθειες λοιπόν να παίρνω μια απόσταση από τα πράγματα, να τους δίνω … ή μάλλον να μας δίνω μια δεύτερη ευκαιρία»
4-Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου;
«Δεν θες να ξέρεις…»
5-Τι είναι η Σπείρα Σπείρα για σένα;
«Το απόλυτο δημιούργημα του Σταμάτη Κραουνάκη που έκανε σπουδαία δουλειά! Μια ομάδα που εισήγαγε μια δημιουργία ιδιαίτερη σ’ αυτό που λέμε μουσικό θέατρο»
6-Λειτουργείς καλύτερα στην ομάδα ή ατομικά;
«Το θέατρο είναι μια ομαδική ιστορία. Βέβαια πρέπει να έχεις και μια ατομική συγκρότηση για να μπορείς να ενταχθείς μέσα σε μια ομάδα, να πάρεις και να δώσεις»
7-Ποιον ρόλο από τους μέχρι τώρα ξεχωρίζεις;
«Τον ρόλο του «τάπερμαν» που είχε δημιουργήσει με το εξαιρετικό κείμενό του ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης και ήταν ενταγμένο στην παράσταση «Όταν έχω εσένα» που παίχτηκε το 2013»
8-Η Αθήνα σε εμπνέει σαν άνθρωπο και κατ’ επέκταση ως καλλιτέχνη;
«Θα σου έλεγα ότι πιο πολύ με εμπνέουν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι στην Αθήνα, όπως και σε κάθε άλλη πόλη. Οι άνθρωποι άλλωστε κάνουν τις πόλεις κι όχι τα κτίρια ή οι δρόμοι. Η Αθήνα ως πόλη από μόνη, της έχει όλα τα αρνητικά και τα θετικά που έχει μια μεγαλούπολη. Θα την ήθελα πιο … ανθρώπινη είναι η αλήθεια και όχι με αυτούς τους τρελούς ρυθμούς που έχει. Από την άλλη, είναι η πηγή όσων συμβαίνουν στη δουλειά μας, οπότε είναι και λίγο «αναγκαστική επιλογή». Αν ήταν μια πόλη που επέτρεπε άμεση πρόσβαση στη θάλασσα, ή να είχε μικρότερες αποστάσεις που πρέπει να διανύσεις καθημερινά θα με ενέπνεε περισσότερο»
9-Αγαπημένο έργο;
«Δεν είναι ένα, ούτε καν δύο ή τρία… Από τα πολλά λοιπόν: «Ο πουπουλένιος» του Martin McDonagh, «Ματωμένος γάμος», «Περλιμπλίν και Μπελίσα» του Λόρκα»
10-Μια ευχή για το μέλλον;
«Να ξαναβρούμε …το μέτρο»
