Ο Στέφανος Κακαβούλης μας αποκαλύπτει πτυχές του εαυτού του!

O Στέφανος Κακαβούλης αυτήν την εβδομάδα αποκαλύπτει σκέψεις και πτυχές του εαυτού του στο www.efthimis.gr . Έχοντας κάνει πρεμιέρα το νέο του έργο “Γκρέκα Μάνα” μας μιλάει για τον θεσμό της οικογένειας και γενικότερα την σχέση μάνας και γιού.

Στέφανε, ποιο άτομο ήταν εκείνο που σε καθόρισε σαν οντότητα και ποια περιστατικά της ζωής σου;

Κάθε άτομο που περνάει και χαράσσεται μέσα μου. Είτε μένει για χρόνια είτε για μια φευγαλέα ματιά.

Ποιες μορφές της τέχνης καθόρισαν τον τρόπο σκέψης σου;

Οι τέχνες συνδέονται μεταξύ τους. Έχουν την ίδια βάση. Την ανάγκη για έκφραση και την απόδοση της έμπνευσης σε λέξεις, εικόνα, ερμηνεία, τραγούδι κλπ. Πρέπει να σαι ανοικτός σε όλες γιατί απ’ όλες έχεις να πάρεις. Προσωπικά θα ‘λεγα η λογοτεχνία κι ο κιν/φος.

Πως αποτυπώνεται η σκέψη σου στην όλη στάση ζωής σου;

Η σκέψη κυρίως αποτυπώνεται στα έργα μου, Ευθύμη. Εκεί έχω το χώρο και την άνεση να εκθέσω προβληματισμούς, ανησυχίες, συναισθήματα. Πλάθοντας από το μηδέν χαρακτήρες που ο καθένας θα φέρει κάποιο ιστορικό και ιδέες που ακουμπούν πλευρές της ψυχής μου. Στη ζωή τώρα,ο χώρος είναι πολύ πιο περιορισμένος για να αποτυπώσεις τη σκέψη σου μιας και δεν υπάρχει ο χρόνος και η διάθεση να ακούσει ή να ενδιαφερθεί ο άλλος για τη δική σου σκέψη…έχει τόσες δικές του που τον κυνηγάν και προσπαθεί να διαχειριστεί. Δυστυχώς ζούμε στην εποχή της πιο άμεσης επικοινωνίας χωρίς να επικοινωνούμε…πόσοειρωνικό ε??

Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου;

Χαχαχαχα…ίσως η καλύτερη ερώτηση που μου χουν κάνει, by far!! Θα τη χωρίσω σε δυο μέρη την απάντηση. Η μια πλευρά του ασχολείται με το να συλλάβει αυτά που συμβαίνουν μες στο μυαλό και να τα βάλει σε τάξη…και η άλλη η πιο ταλαιπωρημένη ασχολείται με το να καταλάβει τι συμβαίνει στο μυαλό των άλλων. Αυτό είναι το πιο δύσκολο, επώδυνο και αμφιβόλου κατάληξης…γιατί μόνο υποθέσεις μπορείς να κάνεις τελικά.Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλάνε, ρε γαμώτο. Γιατί δεν μιλάνε??

Ποιός είναι ο χειρότερος σου φόβος;

Το μυαλό μου…χαχαχα

6. Τι σημαίνει ο θεσμός της οικογένειας για εσένα;

Κάποτε ασφάλεια, ρίζες,…τώρα…δεν πιστεύω σε θεσμούς.

7. Οικογένεια και Γκρέκα Μάνα. Τι το διαφορετικό έχει η Ελλάδα στον θεσμό της οικογένειας;

Η αλήθεια είναι ότι η νοοτροπία της ελληνίδας Μάνας είναι ιδιαίτερη. Ειδικά με το γιο. Σαν να βλέπουν σ’ αυτόν τον ιδανικό άντρα που θα θελαν οι ίδιες να έχουν. Σίγουρα δεν είναι συνειδητή αυτή η σκέψη αλλά ο τρόπος που θέλουν να τον διαμορφώσουν, που επεμβαίνουν στη ζωή τους, που θεωρούν δεδομένο δικαίωμά τους να έχουν γνώμη και κρίση πάνω σε οποιαδήποτε προσωπική απόφαση του παιδιού τους δημιουργεί μια σχέση ιδιαίτερης εξάρτησης. Γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε συναισθηματική αναπηρία το παιδί. Δεν είναι τυχαίο που οι άντρες ψάχνουν να βρουν μια μάνα στο πρόσωπο της γυναίκας τους. Αυτό είναι το γυναικείο μοντέλο που έχουν μάθει και αυτό αναζητούν. Γιατί σ’ αυτό αισθάνονται ασφαλείς. Κι εκεί είναι που αρχίζει το πρόβλημα γιατί η άλλη γυναίκα ΔΕΝ είναι η μάνα τους. Έχει άλλες ανάγκες και απαιτήσεις από αυτούς. Στο συγκεκριμένο έργο λοιπόν έχουμε τον Νικολή, ο οποίος παλεύει ανάμεσα σε δύο δυνατούς πόλους. Της Μάνας και της κοπέλας του. Και οι δύο ισχυρές, τον χτυπάνε πάνω στην αδυναμία να πάρει αποφάσεις για τη ζωή τους και τον χειρίζονται απόλυτα. Αν η Μάνα του δεν ήταν τόσο παρεμβατική και σχεδόν ερωτευμένη μαζί του δεν θα έβρισκε τη συγκεκριμένη κοπέλα ο Νίκος. Αυτό είναι σίγουρο. Το πώς διαχειρίζεται αυτή την πίεση ο ήρωας αυτό…ελάτε στο θέατρο να το δείτε. Νομίζω πολλοί άντρες αλλά και Μανάδες θα δουνγνώριμα στοιχεία του εαυτούς τους.

Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι γνώρισμα των Ελλήνων;

Νομίζω των μεσογειακών χωρών γενικά. Το βλέπουμε και στα ισπανικά έργα, τα ιταλικά, η σχέση γιου με μάνα έχει πολύ ιδιαίτερη χημική ένωση…που δυστυχώς μόνο τα αποτελέσματα της μπορούμε να μελετάμε και να καταθέτουμε. Τις αιτίες μόνο να τις υποθέτουμε…δεν νομίζω ότι έχουν ακριβώς οριστεί ούτε ψυχαναλυτικά. Αν θεωρήσουμε ότι έχουμε μια κοσμική γνώση μέσα μας ίσως ο Οιδίποδας να γνώριζε ότι ξάπλωνε με τη Μάνα του ( Ιοκάστη) και μόνο μέσα από αυτή την ένωση με τη μήτρα να εκπλήρωνε τη μοίρα του τελικά. Τυχαία τα ‘γραψαν οι σοφοί αρχαίοι?? Θυμήσου τους Καταραμένους του Βισκόντι…τημαγική σκηνή που ο γιος Χέλμουτ Μπέργκερ κάνει με βία έρωτα στη Μάνα του (Ίνγκριτ Τούλιν). Τα πε όλα ο άνθρωπος.

Η Αθήνα πως σε εμπνέει σαν άνθρωπο και κατ’ επέκταση ως καλλιτέχνη;

Δεν μπορώ να σου πω ότι με εμπνέει η Αθήνα σαν Αθήνα και ειδικά όπως είναι σήμερα. Οι διαφορετικοί άνθρωποι και οι καταστάσεις που ζουν με εμπνέεουν…κατεβαίνεις στο κέντρο και μέσα σε πέντε λεπτά έχει δει τόση δυστυχία που μπαίνεις σε ένα τριπάκι να σηκώνεις άμυνες και να μην σε αγγίζει. Σε αγγίζει όμως και το κουβαλάς και νιώθεις κι ενοχή και μέρος αυτής. Και θες να κάνεις κάτι…αλλά δεν ξέρεις τι έχει αξία να κάνεις. Και γράφεις θέατρο…χαχαχα. Αστειεύομαι.

Αυτήν την περίοδο τι ενδιαφέρον συμβαίνει στην καλλιτεχνική σου ζωή;

Το ανέβασμα της Γκρέκας Μάνας φυσικά στο οποίο έχω επενδύσει ό, τι έχω από αντοχές, υπομονή, έμπνευση και όραμα. Όπως κάθε φορά που καλούμαι να σκηνοθετήσω ένα δικό μου παιδί…

Αγαπημένο έργο που σε έχει στιγματίσει;

Σαν ηθοποιό; Θα σου πω το ΒΕΝΤ. Οι σύνθηκες των προβών στο Vault που ακόμα φτιαχνόταν…το κρύο…η μέση που ακόμα με ενοχλεί από το κουβάλημα των πετρών…η σκηνή του έρωτα από απόσταση…ηχημεία με το Δημήτρη Καρατζια…η φιλία με τον Martin Sherman…το βραβείο ερμηνείας…δεν ξέρω. Όλα αυτά.

Σαν συγγραφέα νομίζω τα Παιδιά του πατρός. Από την ώρα που το ‘γράφα μέχρι και που ανέβηκε στη σκηνή…ένιωθα ότι αυτό το έργο με ξεπερνάει…ότι θα χει να πει χρόνια μετά πράγματα που ακόμα ανακαλύπτω κι εγώ.

Σαν αναγνώστη τώρα. Τόσα πολλά αλλά θα πω το «Κόκκινα Τριαντάφυλλα για Μένα» του Σων Ο Κέιζι. Ήταν από τα πρώτα που χα διαβάσει στη δρ. σχολή. Κάτι στον ρομαντικό ιδεαλισμό του κεντρικού ήρωα με παρέσυρε.