Η Αλίκη Γιαννικοπούλου μετά από 2 χρόνια μου τα λέει όλα…

Την Αλίκη την γνώρισα κάπου στο 2009 στον Σταυρό του Νότου. Ωραίες εποχές με απίστευτο πρόγραμμα που κάναμε τρελό χαβαλέ όλη η τότε παρέα. Έκτοτε χανόμαστε και ξαναβρισκόμαστε. Κάπως έτσι βρεθήκαμε πάλι και με αφορμή το επερχόμενο Live της Παρασκευής μου εξομολογήθηκε πτυχές που μέχρι τώρα μου ήταν άγνωστες. Αυτό το κακό έχουν τα social. Βλέπεις τον άλλον στο facebook και νομίζεις ότι μιλάτε συνέχεια και στην πραγματικότητα έχετε να τα πείτε πάνω από 2 χρόνια. Ας αφήσουμε όμως την Αλίκη να μας πει…

Ποιες μορφές της τέχνης καθόρισαν τον τρόπο σκέψης σου;

Θα ήταν άδικο να σου πω ότι με αφορούν όλα τα είδη τέχνης. Παρ’ ό,τι μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που μου έδωσε πρόσβαση σ’ αυτά. Η γιαγιά μου είναι Γαλλίδα και έχει αποφοιτήσει από τη σχολή καλών τεχνών στο Παρίσι και συγκεκριμένα από το τμήμα σχεδίου μόδας. Εργάζεται μέχρι και σήμερα στο Μουσείο Γουλανδρή. Η αδερφή μου αυτή τη στιγμή κάνει το μεταπτυχιακό της στη Σουηδία στην Ιστορία του Χορού και η ίδια είναι χορεύτρια κλασικού και σύγχρονου. Ο πατέρας μου ήταν στην παρέα του Μάνου Λοϊζου κι έχω στ’ αυτιά μου αφηγήσεις για βραδιές με κιθάρες και τραγούδια. Η μητέρα μου έπαιζε πιάνο. Στην παιδική μου ηλικία θυμάμαι τους γονείς μου να μας πηγαίνουν σε μουσεία, εκθέσεις ζωγραφικής-γλυπτικής, θέατρα αλλά επίσης θυμάμαι διαδρομές με το αυτοκίνητο που συνοδεύονταν πάντα από μουσικές ακροάσεις. Όλων των ειδών, από Vivaldi μέχρι Μητροπάνο, Καζατζίδη και Lou Reed. Ωστόσο, νομίζω πως επί της ουσίας η μορφή τέχνης που με έχει «καθορίσει», είναι η Μουσική. Και μάλιστα, όχι τόσο τα ακούσματα που είχα ως παιδί, όσο οι επιλογές που έκανα πλέον μόνη μου από την εφηβεία κι έπειτα.

Τι είναι η μουσική για εσένα;

Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι η ίδια μουσικός, από την άποψη ότι δε γνωρίζω κάποιο μουσικό όργανο, δε διαβάζω παρτιτούρες. Δεν «παράγω» μουσική, απλώς «αναπαράγω» δημιουργίες άλλων ανθρώπων. Οπότε θα σου έλεγα ότι σ’ αυτή την ερώτηση μπορώ να απαντήσω μόνο ως απλή ακροάτρια. Η μουσική είναι δια της ατόπου απαγωγής αυτό χωρίς το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. Με προσδιορίζει. Σε μια από τις συνήθεις ερωτήσεις που ο καθένας μας κάνει στον εαυτό του, αν θα προτιμούσα να μη βλέπω ή να μην ακούω, ανέκαθεν απαντούσα το πρώτο. Άσε που όταν έχω την ηρεμία να ακούσω προσεκτικά τους ήχους γύρω μου, οι περισσότεροι μου δημιουργούν την αίσθηση μιας απόλυτης αρμονίας. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι ένα Σάββατο πρωί που ακούγονται συγχρόνως, φωνές παιδιών από την πλατεία, αυτοκίνητα που περνάνε, γαυγίσματα σκύλων, η τηλεόραση του διπλανού, έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά αποτελούν επι μέρους όργανα μιας ορχήστρας. Ίσως ακούγεται πολύ «ρομαντικό», όμως η αίσθηση μου είναι αυτή: ότι όλοι οι ήχοι είναι «μουσική» για κάθε αυτί που θέλει να τους αντιλαμβάνεται ως τέτοια.

Πως ο τρόπος σκέψης σου επηρεάζει την επιλογή στα κομματια που συμπεριλαμβάνεις στο ρεπερτόριο σου;

Μιλώντας σου ειλικρινά, οφείλω να παραδεχτώ ότι τα κομμάτια του ρεπερτορίου μου τα επιλέγω κατά συντριπτική πλειοψηφία πάνω σε κρίσεις παρόρμησης. Μια έντονη ανάμνηση, κάποιο «τρέχον» παρόν που μου δημιουργει ανησυχία, κάποιο «τρέχον» παρελθόν μου που ακόμα τρίζει, ένας στίχος από κάποιο καινούργιο τραγούδι που θα τύχει να ακούσω στο αυτοκίνητο και θα κάνω στην άκρη για να τον σημειώσω, η παράκληση κάποιου φίλου/φίλης να πω το αγαπημένο του κομμάτι. Περιστατικά που σίγουρα αποτελούν συναισθηματική έξαρση. Δεν επιλέγω βάσει λογικής, ούτε κάποιου συγκεκριμένου «τρόπου σκέψης». Οτιδήποτε με ταράζει, με οποιονδήποτε τρόπο, μπορεί να αποτελέσει αφορμή να συμπεριλάβω κάποιο τραγούδι στο ρεπερτόριό μου.

Αγαπημένο έργο που σε έχει επηρεάσει;

Φαντάζομαι ότι δεν αναφέρεσαι απαραίτητα σε «κινηματογραφικό έργο». Αστειεύομαι. Παρ’ όλ’ αυτά, τη μεγαλύτερη επιρροή σε όλη μου την ιδιοσυγκρασία, την έχει ασκήσει όντως μια ταινία (αν και δεν είμαι σινεφίλ).

Πρόκειται για την ταινία «The life of David Gale” και είναι των Alan Parker και Charles Randolph. Δε θα σου πω τι διαπραγματεύεται για να μπεις στη διαδικασία να τη δεις, αν δεν την έχεις ήδη δει. Θυμάμαι όμως πολύ έντονα το σημείο που ο πρωταγωνιστής, ως καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου, ολοκληρώνει μία διάλεξη του πάνω στο Lacan λέγοντας την εξής φράση: «..Γιατί τελικά μετράμε τη ζωή μας, αξιολογώντας τις ζωές των άλλων». Την ταινία αυτή την έχω δει από τα 17 μου μέχρι σήμερα πάνω απο 12 φορές και κάθε φορά αισθάνομαι ότι κάτι ακόμη έχει να μου δώσει. Φυσικά, το σημαντικότερο πράγμα στην ταινία όσον αφορά στην επιρροή που μου άσκησε, ήταν η τεράστια ανατροπή που γίνεται στο τέλος. Και ακριβώς επειδή είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία και είναι άκρως ρεαλιστική, μου «έμαθε», χωρίς καν να το επιδιώξω, ότι πολλές φορές μπορεί όλα τα φαινόμενα να οδηγούν σ’ ένα συμπέρασμα αλλά η αλήθεια να είναι άλλη.

Επίσης, καθοριστικότατο ρόλο στη ζωή μου έχει παίξει και το αγαπημένο μου βιβλίο, το «Ο άνεμος κουβάρι», του Διονύση Χαριτόπουλου.

Πoιo άτομο ήταν εκείνο που σε καθόρισε σαν οντότητα και ποια περιστατικά της ζωής σου;

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το άτομο που με καθόρισε σαν οντότητα, είναι μια γυναίκα που ποτέ δε γνώρισα προσωπικά γιατί δυστυχώς δεν πρόλαβα. Αναφέρομαι στη Μαλβίνα Κάραλη. Δεν ξέρω αν έχει οποιοδήποτε νόημα να ξεκινήσω να μιλάω γι’ αυτή την προσωπικότητα. Μέσα από τα βιβλία της αλλά και τα τηλεοπτικά αρχεία που υπάρχουν ακόμα, νιώθω ότι με «βοηθάει» να απενοχοποιήσω τον εαυτό μου σε πολλά σημεία που ίσως τον κατηγορώ. Άλλωστε ήταν μια γυναίκα που την «έτρεμαν» όλοι ως δημοσιογραφική περσόνα. Έβλεπες ολόκληρους πολιτικούς να μαζεύονται στην ακρούλα του τηλεοπτικού παραθύρου όταν αποφάσιζε να απασφαλίσει τα λεκτικά της όπλα. Και συγχρόνως, ήταν μια γυναίκα Ανατολίτισσα, που είχε τον αγαπημένο της πάνω απ’ όλους και όλα, που μπορούσε να φέρει βόλτα μια ολόκληρη στρατιά κανίβαλων αλλά μπροστά του στεκόταν προσοχή. Που φώναζε σε κάθε ευκαιρία «Δε θέλω αλήθεια, μαγεία θέλω».

Όσον αφορά στα περιστατικά, δυστυχώς είμαι ακόμα μια περίπτωση ανθρώπου που «έπαθε» κι έμαθε. Στα 18 μου διαγνώστηκα με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας και αυτό ήταν κάτι το οποίο ανέτρεψε τα πάντα μέσα μου. Γύρισε όλος ο κόσμος τούμπα. Το ένα βράδυ πριν πέσω για ύπνο οργάνωνα τις διακοπές μου ξέγνοιαστη και ανίδεη και το επόμενο πρωί βρισκόμουν μέσα στο μαγνητικό τομογράφο για 3 ώρες. Στα καλά του καθουμένου, από το πουθενά. Τα βίωσα όλα. Από το θυμό και την άρνηση, μέχρι την αποδοχή και τη συμφιλίωση. Διαδικασίες χρόνων. Περνώντας όμως ο καιρός βρήκα κάποιες ισορροπίες και μ’ αυτές πορεύομαι.

Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου;

Επικρατεί ένα διαρκές χάος. Ωστόσο, αν και πολλοί φίλοι μου με ρωτούν αν αυτό είναι κάτι που με πανικοβάλλει και μου δημιουργεί ανασφάλεια για το μέλλον, είμαι έτσι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω μάθει να ζω παρέα με το χάος μου, που κατ’ εμέ, είναι ένα απόλυτα «οργανωμένο» χάος.

Έχω, όπως όλοι, πολλές ανησυχίες για το μέλλον, τόσο το προσωπικό μου, όσο και το γενικότερο. Από την άλλη με αφορμή διάφορα περιστατικά στη ζωή μου, που συνέβησαν είτε σ’ εμένα είτε σε κάποιο κοντινό μου πρόσωπο, έχω πραγματικά μπει στη διαδικασία να εκτιμώ την κάθε μέρα που με βρίσκει λειτουργική, με τους δικούς μου ανθρώπους καλά και με τη δυνατότητα να κάνω αυτό που τόσο αγαπώ, το τραγούδι. Κατά τα άλλα έχω πάρα πολλά ενδιαφέροντα και σε κάποια μάλιστα έχω καταφέρει να προχωρήσω και σε επαγγελματικό επίπεδο όπως είναι η φωτογραφία. Όλο κάτι με «τρώει» αλλά συγχρόνως αυτό το ίδιο με τρέφει κι όλας.

Πως αποτυπώνεται η σκέψη σου στην όλη στάση ζωής σου;

Νομίζω με τον πιο άμεσο τρόπο. Με την καθημερινότητα που έχω επιλέξει να ζω, με τις επιλογές που κάνω, με τις προτεραιότητες που βάζω. Θεωρώ πως έχω καταφέρει η πραγματικότητά μου να είναι σχεδόν σε απόλυτη συνάρτηση με αυτά που πρεσβεύει η σκέψη και η κοσμοθεωρία μου. Εντάξει, σε κάποιες περιπτώσεις έχω αδυναμία στο να εφαρμόσω αυτά που προτάσσει η σκέψη μου, αλλά εκεί ακριβως είναι που παρεμβάλλεται το συναίσθημα, και αναφέρομαι σε κάθε είδους συναίσθημα. Άλλωστε πρέπει να υπάρχουν περιπτώσεις που να αποτελούν εξαιρέσεις, για να μπορούν να επιβεβαιώνονται και οι κανόνες.

Η Αθήνα πως σε εμπνέει σαν άνθρωπο και κατ’ επέκταση ως ερμηνεύτρια;

Η Αθήνα πλέον με εμπνέει μέσω της «ασχήμιας» της. Θέλω να πω ότι κυκλοφορώντας κανείς στις περισσότερες περιοχές της Αθήνας πλέον, έρχεται αντιμέτωπος με την εξαθλίωση και τη φτώχεια. Από την άλλη μεριά υπάρχουν και κάποιες προκλητικές περιπτώσεις τεράστιου πλούτου. Αυτά τα δύο άκρα δημιουργούν μέσα μου μία σύγκρουση ποικίλων συναισθημάτων. Λύπηση, συμπόνοια, θυμό αλλά και ευγνωμοσύνη που έχω την τύχη να ζω σε αξιοπρεπείς συνθήκες και δε χρειάζεται να αγωνιώ κάθε μέρα για το πού θα κοιμηθώ αν βρέξει. Έχοντας την «τύχη» να είμαι παρατηρητής όλης αυτής της κατάστασης και όχι πάσχοντας, μπορώ να μετουσιώνω ακόμη κι αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, σε έμπνευση τόσο σε προσωπικό επίπεδο (γράφοντας ένα κείμενο στο blog μου), όσο και σε καλλιτεχνικό (μέσω της φωτογραφίας).

Υπάρχουν και «φωτεινά» σημεία φυσικά. Κάποιες περιοχές όπως η Πλάκα, ή το Χαλάνδρι, που ο «παλμός» της πόλης ξαναζωντανεύει, τα χρώματα επικρατούν και τα περισσότερα πρόσωπα είναι χαμογελαστά. Αυτά τα μέρη αποτελούν μονίμως έμπνευση για χαμόγελα κι ελπίδα.

Αυτή την περίοδο που σε βρίσκουμε;

Αυτή τη στιγμή ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς, παρέα με τη Δέσποινα Ισταμπουλούογλου, την καλλιτεχνική μου αδερφή, για το επερχόμενο Live μας, το οποίο είναι αυτή την Παρασκευή, 23 Δεκεμβρίου, στο Μπαράκι της Διδότου. Η παράστασή μας έχει τίτλο «Δυο Ανάσες» και πρόκειται για ένα μουσικό ταξίδι που ξεκίνησε πριν από 2 χρόνια. Με τη Δέσποινα, εκτός από την αγάπη μας για τη μουσική, μας συνδέει και μια πολυ δυνατή φιλία. Είναι ένας άνθρωπος τον οποίο θαυμάζω απεριόριστα πρωτίστως για το ήθος της, και στη συνέχεια για όλα αυτά τα ταλέντα που έχει. Είναι μια εξαιρετική μουσικός και πολύ καλή τραγουδίστρια.

Μαζί μας σε αυτό το ταξίδι είναι η Δάφνη Ανδρεάδη που παίζει κρουστά και το νέο μέλος της μπάντας, ο Σταμάτης Μανουσάκης που παίζει κιθάρα. Στο πρόγραμμα αυτό συνυπάρχουν ρεπερτοριακά η Γιώτα Νέγκα με τη Sia και οι Νouvelle Vague με την Τζένη Βάνου. Είμαστε πολύ χαρούμενες που αυτός ο χώρος έχει γίνει το στέκι μας και ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον κύριο Νίκο Μωραϊτη που πίστεψε σ΄ εμάς και μας έδωσε αυτό το βήμα.

Μια ευχή για το μέλλον;

Η ευχή μου για το μέλλον είναι όταν έρχεται να το αντιλαμβανόμαστε και να το ζούμε σαν παρόν. Είναι θέμα μιας στιγμής να περάσει στο παρελθόν.