Αχ, οι ταμπέλες! Το πιο υπέροχο αξεσουάρ που έχουμε στη διάθεσή μας για να κάνουμε τους άλλους να φαίνονται πιο… «εύκολα κατανοητοί». Και φυσικά, εμάς να φαίνονται πιο *καλά ενημερωμένους* για την ανθρώπινη φύση. Δεν ξέρω πώς το κάνουμε, αλλά όποτε δούμε κάποιον, το πρώτο που κάνουμε είναι να βρούμε την πιο κατάλληλη ταμπέλα για να του κολλήσουμε στο μέτωπο και να τον κατατάξουμε σε κάποια «κατηγορία». Δεν λέμε ποτέ απλά «καλημέρα», λέμε «καλημέρα, αχ, εσύ είσαι ο/η τύπος/η που αγαπάει τη δουλειά του, έτσι;» και έτσι συνεχίζεται. Αν και δεν τον ξέρουμε, εντούτοις, το έχουμε καταλάβει, έτσι δεν είναι;
Οι ταμπέλες είναι τα πιο «εύκολα» εργαλεία για να διαχειριστούμε το χάος της κοινωνίας. Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε τον άλλον ή να ψάξουμε για την πραγματική του ιστορία. Όχι, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να του κολλήσουμε μια ταμπέλα που να λέει «ευτυχισμένος», «αποτυχημένος», «κακός» ή «φοβερός». Και φυσικά, εφόσον το αποφασίσαμε, δεν υπάρχει επιστροφή! Η ταμπέλα του ανθρώπου έχει ήδη τοποθετηθεί, οπότε γιατί να ασχοληθούμε με τη ζωή του;
Όλοι έχουμε τις αγαπημένες μας κατηγορίες, έτσι δεν είναι; Υπάρχουν οι «υπερβολικά ευτυχισμένοι» άνθρωποι που «πάσχουν» από υπερβολική θετικότητα και έχουν πάντα ένα χαμόγελο, ακόμα κι όταν το μόνο πράγμα που τους ζητάς είναι να διαλέξουν μια καρέκλα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σχεδόν αποκλεισμένοι από κάθε πραγματική αίσθηση δυσκολίας, και έχουμε την ικανότητα να τους κάνουμε να φαντάζουν σαν να είναι σε ένα αέναο πάρτι, με το μόνο πρόβλημα τους το πόσο δύσκολο είναι να βρουν το τέλειο φίλτρο για τις selfies τους. Ε, λοιπόν, αν θέλουμε να τους διατηρήσουμε στην κατηγορία των «εύκολων», γιατί να μην το κάνουμε; Άλλωστε, δεν έχει σημασία το αν υπάρχει κάτι πιο βαθύ από το χαμόγελο τους, γιατί ο κόσμος είναι πιο όμορφος όταν τους βλέπεις να είναι πάντα «στην κορυφή».
Μετά έχουμε τους «σοβαρούς» τύπους. Αυτούς που σκέφτονται μόνο τη δουλειά και την επιτυχία. Οι ίδιοι που συχνά μιλάνε με λέξεις που δεν καταλαβαίνουμε αλλά είναι σίγουρο ότι είναι σπουδαίες γιατί ακούγονται «σοβαρές». Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για χαζομάρες, και εννοείται ότι δεν έχουν *ούτε* χρόνο για να βρουν ποια είναι η αγαπημένη τους ταινία. Γιατί να βρουν έναν τρόπο να ζήσουν λίγο πιο ανέμελα, όταν μπορούν να συνεχίσουν να αναλύουν το οικονομικό σύστημα του κόσμου; Καταλάβαμε, λοιπόν, αμέσως. Εσύ είσαι ο τύπος που θα συνεχίσει να μιλάει για αποδόσεις και ποσοστά, ενώ εμείς οι υπόλοιποι θα ψάχνουμε να βρούμε ποια είναι η τελευταία μόδα στα παπούτσια. Είσαι… «ο τύπος της δουλειάς», και αυτό είναι που θα μείνει.
Α, μην ξεχνάμε και τους «κουλ» τύπους! Αυτούς τους τύπους που έχουν το «πάντα μέσα» attitude και δείχνουν πως έχουν λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής. Είναι εκείνοι που ποτέ δεν μπαίνουν σε καμία κατηγορία, γιατί κάνουν τα πάντα να φαίνονται τόσο φυσικά cool, σαν να ήρθαν απευθείας από το 1980 με τα πιο μοντέρνα αξεσουάρ και το τέλειο στιλ. Αυτοί οι άνθρωποι, φυσικά, δεν έχουν ποτέ κανένα πρόβλημα, γιατί όλα είναι εύκολα όταν είσαι… *όλα αυτά*. Εννοείται ότι τα προβλήματα του κόσμου δεν τους αγγίζουν—μόνο το να πάρουν το σωστό latte είναι το πραγματικό πρόβλημα της ημέρας. Και φυσικά, το να μην τους βάλουμε μια ταμπέλα «cool» θα ήταν σαν να τους αγνοούμε, κάτι που είναι αδιανόητο.
Αλλά εκείνοι που ίσως να είναι και οι πιο αδικημένοι στη ζωή μας, είναι οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουμε. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν εντάσσονται σε καμία κατηγορία και δεν μπορούν να πάρουν μια ταμπέλα που να τους κάνει να φαίνονται πιο «εύκολα κατανοητοί». Τι κάνουμε γι’ αυτούς; Τους αφήνουμε στην άκρη και αποφασίζουμε ότι είναι «περίεργοι» ή «μυστήριοι». Γιατί το να κατανοήσεις κάποιον πραγματικά, είναι τόσο κουραστικό, ε;
Και αυτή είναι η πραγματική ομορφιά της κοινωνίας μας—ότι οι ταμπέλες είναι για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τίποτα ή να σκεφτούμε αν πραγματικά γνωρίζουμε κάποιον. Όχι, αρκεί μια καλή, μεγάλη, φωτεινή ταμπέλα και όλα είναι ξεκάθαρα. Ο κόσμος είναι απλός όταν όλοι φορούν τις ταμπέλες τους. Σίγουρα, όλα τα προβλήματα είναι λυμένα και όλοι ξέρουμε ακριβώς πώς να ζούμε τη ζωή μας. Γιατί να το κάνουμε πιο περίπλοκο;
