Σάββατο βράδυ. Βρίσκομαι σπίτι μετά το τζόκινγκ. Η φίλη μου η Γιωργία-Χριστίνα είναι σπίτι επίσης και μου στέλνει μηνυμάτα γιατί θέλει την γνώμη μου για κάτι. Της απαντώ αλλά σε κάποιο διαλειμμα της συζήτησης μας μου εμφανίζεται στο facebook ένα βίντεο με μια μια αληθινή ιστορία . Το παρακολουθώ αμέσως.
Το βίντο αφορούσε τον Τζον και την Λόρα ένα πραγματικά ευτυχισμένο ζευγάρι. Ήταν παντρεμένοι και τρομερά αγαπημένοι. Ο Τζόν όμως είχε ένα φρικτό αυτοκινητιστικό ατύχημα.Έμεινε σε κώμα και κανεις δεν ήξερε αν θα επιζήσει. Ξύπνησε δυο μήνες μετά αλλα η διάγνωση ήταν αρνητική. Ο Τζόν θα πρέπει να συνεχίσει την ζωη του με βαριές εγκεφαλικές βλάβες. Επηρεάστηκε η ομιλία του, η κινητική του λειτουργία και φυσικά θα έμενε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ωστόσο ούτε αυτός ουτε η Λόρα το έβαλαν κάτω.
Ο Τζόν ξεκίνησε φυσιοθεραπεία και λογοθεραπεία. Αρχισε να μιλάει, να κινεί αποτελεσματικά τα χέρια του ενω έκανε ο, τι μπορούσε για να ενδυναμώσει τα πόδια του και να μπορεί με μηχανική υποστήριξη να κανει μερικά βήματα. Στην πρώτη του απόπειρα ξεπέρασε τα ορια του εαυτού του. Ήθελε να φτάσει στην γυναίκα του που τον περίμενε απέναντι για να την φιλήσει στα χείλη και της πει σ’ αγαπω. Για να του απαντήσει εκείνη εγω σ’ αγαπώ περισσότερο. Για να της απαντήσει εκείνος εγω σ’ αγαπω περισσότερο.Το βίντεο επιπροσθέτως εκανα σαφές οτι το ζευγάρι εχει βρει τον δικό του τρόπο να κάνει έρωτα. Μόνο που στην περίπρωση τους η σωματική εγγύτητα, η σωματική ενωση είναι πράγματι η ολοκλήρωση μιας μεγάλης αγάπης που υπάρχει στην ψυχή και στο μυαλό. Και το μηνυμα αυτή της ανάρτησης απο το facebook ήταν απλό, σαφες και ξεκάθαρο. Η αγάπη υπάρχει και μας αφορά όλους. Αρκεί να το θέλουμε
Η αγάπη της Λόρας και του Τζόν με συγκίνησε. Και αυτόμάτως ήρθε να ζευγαρώσει μέσα μου με μια ιστορία απο το βιβλίο που διαβάζω αυτή την εποχή. Eιναι στα ιταλικά γραμμένο απο τον Τζανρικο Καροφίλιο ο οποίος πριν απο είκοσι χρονια ταξίδευε νύχτα απο το Μπάρι στην Μπολονια με τρένο. Σ΄αυτό το ταξίδι είχε συνεπιβάτιδα του μια καλοβαλμένη νεαρή γυναίκα που μέσα στην νύχτα μιλούσε στο μαξιλάρι της απευθυνόμενη όμως στον λατρεμένο της συζυγο τον οποίο και έχασε απο ένα φρικτό ατυχημα. Η ιστορία εντυπώθηκε στην μνημη του συγγραφέα ο οποιος επι χρόνια εψαψνε να βρει ένα ποιήμα για να το ταιριάξει μαζί της. Προ ολίγων μηνων βρήκε τυχαία σε μια βιβλιοθηκη αυτό το ποιήμα -το οποίο φωτογραφισα και ανέβασα- και αποφάσισε να εντάξει αυτη την ιστορία της αγνωστης γυναίκας στην νεα συλλογή των διηγημάτων του. Το ποιημα δεν θα σας το μεταφράσω εδω. Όποιος θέλει μου χτυπάει μηνυματάκι και θα του το κάνω μετά χαρας στο messenger.
Η παρουσα διαδοχή των γεγονότων με τις δυο ιστορίες με έκαναν να νιώσω καλα. Με έκαναν να σκεφτώ πόσο σημαντικό πράγμα είναι το βιβλιο, η λογοτεχνια, η μελέτη. Όλα απο ένα βιβλίο ξεκινούν. Απο ενα βιβλιο ανακάλυψα την αγαπη μου για την λογοτεχνια. Απο ένα βιβλίο ανάκαλυψα οτι θέλω να γίνω σκηνοθέτης. Απο ένα βιβλίο εμαθα ιταλικά. Απο ένα βιβλίο ανακάλυψα αυτή την ιστορία της γυναίκας του τρένου. Νιώθω υπερήφανος που συμπορεύθηκα μ’ αυτό τον κόσμο εστω και αν και σ’ αυτή την περίπτωση ήμουν μειοψηφία. Στην δεκαετία του ’90 που πήγαινα σχολείο και ήμουν έφηβος τα παιδιά των οικογενειών του μέσου όρου επρεπε να μελετούν τα μαθήματα τους για να περάσουν στο πανεπιστήμιο- έτσι ώστε παινεύονται οι γονείς στον κοινωνικό τους περίγυρο-αλλα στον ελεύθερο τους χρόνο έπρεπε να έχουν συγκεκριμένο life style. Έπρεπε να βγαίνουν σε κλαμπ, να χορεύουν πάνω στα τραπέζια το άσμα της Άντζυ Σαμίου “Εκεί που καίγομαι πολύ”. Εγω που ακολούθησα άλλο δρόμο και προτιμούσα να διαβάζω βιβλία και να βλέπω ταινίες πρόκάλεσα ρίγη ανησυχίας στους γονείς μου.Η μάνα μου κάποια στιγμή με υστερική αγωνία μου είπε: “Παιδί μου έσυ δεν γλεντάς τα νιάτα σου”. Τώρα που τα σκέφτομαι γελάω. Τότε όμως ζοριζόμουν.
Όλα ξεκίνησαν μ’ ενα βιβλίο. Στην δική μου ζωή τουλάχιστον. Το πρώτο φλέρτ ήρθε υστερα απο μια παρουσιάση βιβλίου. Σ’ ενα μεζεδοπωλείο με παρόντες τρεις συγγραφείς και μια καθηγήτρια πανεπιστημίου. Μερικές καλές φιλίες που αντέξαν στον χρόνο μου προέκυψαν απο μια ατυπη ομάδα νεων λογοτεχνών στην οποία εντάχθηκα στην Θεσσαλονίκη σε ηλικία 19 ετών.
Αρκετά χρόνια μετά έγραψα και εγω το πρώτο μου βιβλίο. Υπο την ιδιότητα του σκηνοθέτη και με δεδομένη την ανάγκη να εκτονώνω την διαρκή δημιουργικότητα μου κυκλοφόρησα μέσω amazon την πρώτη μου συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Restart” το οποίο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Και καπου εδω ξεκινάει κάτι νεο. Γιατί όλα ξεκινούν με ένα βιβλίο.
