Ετοίμασα γρήγορα τα πράγματα μου, μέσα σε πέντε λεπτά. Έκανα από το κινητό μου το check in. Κάλεσα και ραδιοταξί το οποίο και με έφερε στο αεροδρόμιο την ώρα που έπρεπε. Πήγα αμέσως στον έλεγχο των χειραποσκευών. Όταν όμως έφτασα εκεί με ενημέρωσαν ότι όλες οι πτήσεις ακυρώθηκαν. Ομίχλη και χαμηλή νέφωση πάνω από την Θεσσαλονίκη έκαναν απαγορευτική την απογείωση και την προσγείωση κάθε πτήσης.
Πριν αρχίσω να καταριέμαι την τύχη μου βρέθηκα στο παρκινγκ μιας ιδιωτικής εταιρείας μίσθωσης αυτοκινήτων. Νοίκιασα ένα κόκκινο nissan micra και ξεκίνησα οδικώς για Αθήνα αφού πρώτα του τηλεφώνησα να του πω ότι θ’ αργήσω. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα το Θεσσαλονίκη-Αθήνα οδηγώντας εγώ η ίδια. Είμαι φοβητσιάρα με τ’ αυτοκίνητο, οδηγώ πάντα υπέρ του δεόντως προσεχτικά και δεν κάνω ποτέ παραβάσεις. Στην παρούσα περίπτωση όμως υπήρξα ατρόμητη. Δεν με πτόησε ούτε η κούραση ούτε ένας πυρετός που με ταλαιπωρούσε και ανέβαινε, ούτε η νυχτερινή οδήγηση στην παγωμένη εθνική οδό. Σε τέσσερις ώρες ήμουν στην Αθήνα.
Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο που συναντιόμαστε συνήθως έπεσα αμέσως στην αγκαλιά του. Είχα δυο μήνες να τον δω από κοντά. Κάναμε έρωτα όπως πάντα έντονα και παθιασμένα λες και δεν έχουμε αύριο. Μετά μπήκαμε μαζί στο μπάνιο να πλυθούμε και μετά κοιμήθηκα στην αγκαλιά του. Εκεί που ένιωθα ασφάλεια και γαλήνη. Όταν ξύπνησα ύστερα από τέσσερις ώρες τον βρήκα να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και να κοιτάει τον ήλιο που έμπαινε από το παράθυρο. Κατάλαβε ότι ξύπνησα και μίλησε εκείνος πρώτος.
-“Έκαιγες από πυρετό. Ήσουν και πολύ κουρασμένη. Σχεδόν ροχάλιζες”.
Άπλωσα τις πατούσες μου και του χάιδεψα την πλάτη. Αυτό στην δική μας τελετουργία ήταν ένα δικό μου ερωτικό κάλεσμα ότι είμαι κεφάτη και ορεξάτη για μια ακόμη σεξουαλική επαφή. Εκείνος ωστόσο για πρώτη φορά στα πέντε χρόνια που κρατάει η ιστορία μας δεν ανταποκρίθηκε. Έμεινε ακούνητος στην θέση του και δεν γύρισε καν να με κοιτάξει.
-“Ελένη, αυτό που συμβαίνει ανάμεσα μας πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Βαρέθηκα να κάνουμε έρωτα σε σκοτεινά ξενοδοχεία, να μην κυκλοφορούμε μαζί γιατί μπορεί να μας δει κανένα μάτι. Δεν γουστάρω άλλο να κρύβομαι. Θέλω να είμαστε μαζί κανονικά. Θέλω να είσαι η γυναίκα μου. Εσύ τι θες;”
-“Εγώ θέλω αυτή η ιστορία να τελειώσει μ’ έναν τρόπο έτσι ώστε να μην πληγωθεί κανένας. Ούτε η γυναίκα σου, ούτε ο άντρας μου”.
-“Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό ρε Ελένη; Είμαι πενήντα ένα χρονών και εσύ σαράντα έξι. Δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε και να δούμε την αλήθεια κατάματα;”
-“Δηλαδή; Τι προτείνεις;”
-“Έχουμε φτάσει στο σημείο που πρέπει να διαλέξουμε ποιον θα πληγώσουμε. Ή τους εαυτούς μας ή τους άλλους. Κουράστηκα Ελένη. Είκοσι δυο χρόνια παντρεμένος με την Καίτη ζω στο ψέμα και την υποκρισία. Πηδούσα όποια γυναίκα ήθελα και μετά γύριζα στο σπίτι μου, στην σύζυγο. Νόμιζα ότι τα είχα όλα ταχτοποιημένα. Και το πουλί μου απασχολημένο με ωραίες γκόμενες και μια σιωπηλή παθητική σύζυγο να με πλένει, να μου μαγειρεύει, να με φροντίζει. Όμως γνώρισα εσένα και σ’ ερωτεύτηκα σαν παλαβός και σε σκέφτομαι συνέχεια. Και δεν μπορώ μακριά σου. Σε θέλω γυναίκα μου Ελένη. Θέλω να σε παντρευτώ και αν προλάβουμε να κάνουμε παιδί. Θέλω τις Κυριακές να ξυπνάω πρώτος και να σου φέρνω λουλούδια. Θέλω όταν γυρίζεις νευριασμένη από την δουλειά να σε παίρνω αγκαλιά και να σου λέω οτι όλα θα πάνε καλά. Θέλω να σε πάρω σε πάω στους Παξούς εκεί που μεγάλωσα και να σου δείξω πόσο τρελλοεπτανήσιος είμαι. Θέλω να σε πηδάω μόνο εγώ. Γίνομαι θηρίο όταν σκέφτομαι ότι σε χαίρεται ο άντρας σου”.
Τον άκουγα να μιλάει και έμεινα σιωπηλή. Η καρδιά μου σκιρτούσε από χαρά αφού άκουγα ο, τι ποθεί να ακούσει μια γυναίκα αλλά την ίδια στιγμή φοβόμουν κιόλας. Είχα μπει σ’ αυτή την εξωσυζυγική περιπέτεια με τον Νίκόλα στα τυφλά. Την ζούσα στιγμή, προς στιγμή και δεν έπιασα ούτε μια φορά τον εαυτό μου να κάνει όνειρα ή σχέδια ή να βάζει στόχους. Και τώρα ξαφνικά τον άκουγα να μιλάει με τελεσίγραφα. Προφανώς είναι πολύ ερωτευμένος μαζί μου. Είμαι και εγώ μαζί του αλλά πώς μπορούμε να χτίσουμε την δική μας ευτυχία πάνω στα ερείπια άλλων δυο ανθρώπων; Η Καίτη και ο Ηλίας τι μας έφταιγαν να τους πονέσουμε;
Ο Νικόλας ωστόσο ήταν αποφασισμένος. Σηκώθηκε από την θέση του, ντύθηκε, έβαλε τα παπούτσια του, έδεσε την γραβάτα του και πριν ανοίξει την πόρτα να φύγει μου είπε τις δικές του τελευταίες λέξεις.
-“Φεύγω. Σε μισή ώρα θα είμαι σπίτι μου. Πριν παρκάρω θα σου μια κλήση να μου πεις τι αποφάσισες. Εγώ τα κάνω όλα κόλαση για πάρτη σου. Αν θες να είσαι μαζί μου, γυναίκα μου, θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα σήμερα. Έχεις μισή ώρα διορία”.
O Nικόλας Πουρλιάρος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη αλλα ζει δέκα έξι χρονια στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και σκηνοθεσία. Έχει εργαστεί σε όλα τα μεγάλα περιοδικά της χώρας ως αρθρογράφος έχει γυρίσει τρεις ταινίες μικρούς μήκους και μια μεγάλου μήκους και μέχρι ώρας μετράει τριάντα δυο συμμετοχές σε κινηματογραφικά φεστιβαλ αποσπώντας δυο βραβεία. Το “Μισή ώρα διορία” βρίσκεται στην συλλογή διηγημάτων “Restart” κυκλοφορεί μέσω amazon και το βρίσκετε στην παρακάτω διευθυνση:
https://www.amazon.com/Restart-Short-stories-Book-Greek/dp/1986717356
