Ασφαλως αφορμή γι’ αυτό το κείμενο είναι τα όσα είπε και έκανε ο Γιώργος Καπουτζίδης στο show του Σκαι “Ελλάδα έχεις ταλέντο”. Μετά προέκυψε μια διαμάχη με κάποιους πανελίστες τηλεοπτικών εκπομπών οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να προβάλουν δικά τους προσωπικά ζητήματα. Δεν θα σταθώ σ’ αυτό. Ο Γιώργος μίλησε και παρουσίασε την δική του εκδοχή των πραγμάτων. Δεν χρειάζεται υποστηρικτές. Τα καταφέρνει μια χαρά. Ας πάμε ομως να δουμε την μεγάλη εικόνα. Ένας κριτής σ’ενα πετυχημένο και εμπορικό τηλεοπτικό Show μιλάει ανοιχτά και ελεύθερα για το bullying. Ένα φαινόμενο- μάστιγα στην ελληνική κοινωνία που ελάχιστοι ασχολούνται μαζί του ουσιαστικά. Και αντί να τον επαινέσουμε, αντι να συστοιχηθούμε πίσω του όλοι μας συσωμοί κάποιοι εξ υμων τον ψέγουμε. Βρίσκουμε ευκαιρία για να προβάλουμε την προσωπική μας ατζέντα. Σαφώς θέλει γενναιότητα και ισχυρο αξιακό ζήτημα για να πουμε μπράβο και να υποστηρίξουμε κάποιον με τον οποίο δεν τα πήγαμε καλά στον παρελθόν αλλά δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.
Η ιστορία αυτή αν με ρωτάτε ειναι αποκαλυπτική της νοοτροπίας μας. Ο έλληνας όπως έγραψε σοφά ο Μανώλης Bαμβούνης στο facebook θα εκφράσει σε κάποιον την υποστήριξη του αφου πρώτα ζητήσει να μάθει την εθνικότητα του και τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Μην πάμε μακριά ας δούμε τι έχει γίνει με τον τραγικό θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου. Ο Ζάκ πέθανε μια φορά φυσικά αλλά τον σκότωσαν πολλές περισσότερες φορές τα fake news, το μπουρδούκλωμα των αληθινών γεγονότων. Χτίστηκε ένα ψέμα και ένα παραμύθι για να φτιασιδωθεί η αλήθεια, για να αιτιολογηθεί το αναιτιολόγητο. Δεν υπάρχει καμία δικιόλογια. Αυτό που έγινε ήταν αυτοδικία και λιντσάρισμα.
Ο κόσμος όμως έχει μαύρα μεσάνυχτα. Μιλάω με πολλούς και μου λένε αστεία πράγματα του τύπου ότι δεν θα έπρεπε να τον χτύπήσουν γιατί ηταν έλληνας (λες και επιτρέπεται να λιντσάρεις καποιον επειδή είναι ξένος), του τύπου ναι αλλα ο άλλος αμυνόταν προσπαθούσε να προστατεύσει την περιουσία του (λες και η αξία της ανθρωπινης ζωης μπαίνει στην ζυγαριά με τα ντουβάρια και τα χρήματα). Οταν επιμένω να υπερασπίζομαι τον Ζακ δέχομαι υπαινικτικά ερωτηματα του στυλ: “Τον ήξερες; Ήσασταν φίλοι;” Όχι, δεν τον ήξερα. Λυπάμαι που δεν τον γνωρισα απ’ ο, τι ακούω γι’ αυτόν απο τους φίλους του. Γιατι όμως ψάχνουν να βρουν κάποιο προσωπικό κίνητρο σ’ αυτήν μου την στάση;
Στην χώρα μας αν ένας straight άντρας υποστηρίξει την συντροφο του, την βάλει σε ένα κανάλι να κάνει εκπομπή, ή σε μια πίστα να κάνει πρόγραμμα ή την προάγει σε ανώτερο στέλεχος στην εταιρεία του το θεωρούμε φυσιολογικό και κανονικό. Άν ένας gay ακτιβιστής τολμήσει να ψελίσει την γνώμη του για ένα ζήτημα θα κατηγορηθεί αμέσως ως μεροληπτικός, ως υποκειμενικός, ως ακατάλληλος να κρίνει και να έχει άποψη. Τα πράγματα έχουν αγριέψει. Τα ομορφοβικά σχόλια πετιούνται για πλάκα αλλα στρώνουν το χαλί στην δομηση ενός συγκεκριμένου σκεπτικού. Πρόσφατα έμαθα λχ οτι ένας πατέρας απαγόρευσε στον εξάχρονο γιο του να ακούει ένα συγκεκριμένο ποπ τραγούδι γιατι αυτό είναι αποδειξη θηλυπρέπειας. Ω! Ναι συμβαίνουν κι’ αυτά και μάλιστα σε μεγάλη πόλη της χωρας μας.
Ως παιδί που έπεσα θύμα bullying έχω να σας πω οτι πονάει πολύ. Στις αρχες η αιτια ήταν ότι δεν ήμουν καλός στο ποδόσφαιρό. Όταν έγινε δημοφιλές το μπάσκετ και ημουν καλός στο μπάσκετ η αιτία ήταν ότι δεν ειμαι πολύ ανδροπρεπής.Όταν έγινα σημαιοφόρος μου δηλητηρίαζαν την χαρα γιατι ταχα μου έγινα όχι γιατι ήμουν καλός μαθητής αλλά γιατί ημουν ψηλός. Με κάποια αιτία πάντα το bullying συνεχιζόταν. Και αν έχω κάτι να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι αυτή η κατάσταση με ακολούθησε πολλά χρόνια μετά. Όταν έκανα σε μεγάλη ηλικία πολλά λάθη στην προσωπική μου ζωή πιστεύοντας ότι μου αξίζει να μου ασκούν bullying. Πάνω σε μια τετοια κρίσιμη καμπή της ζωής μου έκανα την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους, το Time is up. Γιατι ήθελα να δείξω στο οποίο κοινό με ακολουθήσει ποιες ειναι οι συνέπειες αυτής της άρρωστης κατάστασης.
Κατόπιν τουτου κλείνω με τον τίτλο του άρθρου μου: “Γιώργο Καπουτζίδη σ’ αγαπάμε”.
