Φέτος την είδα αλλιώς. Αποφάσισα την ημέρα των γενεθλίων μου να την κάνω εορταστική εβδομάδα. Η ζωή μου πήρε μια περίεργη τροπή απο τον Μάιο. Βρέθηκα σε μεταβατικό στάδιο, σε κινούμενη άμμο, ασκεπής σε φρικτή καταιγίδα. Βρέθηκα με την πλάτη στον τοίχο με την πίεση της ανάγκης να με σπρώχνει να πάρω αποφάσεις, να κανω συγκεκριμένες επιλογές. Ήταν ένα περίεργο καλοκαίρι. Ζόρικο, ζορισμένο αλλα το φιλοσόφισα που λένε και μεσούσης της δυσκολίας είπα: “Ναι, ό, τι και να γίνει φέτος τα γενέθλια μου θα τα γιορτάσω μια εβδομάδα”.
Το κάνα. Ανέβηκα Θεσσαλονίκη για να προβάλω την ταινία μου “Time is up” στο 20ο Διεθνές Gay Film Festivan της πόλης. Ήταν εξαιρετική εμπειρία. Κόσμος, ντουνιάς, άγνωστοι, γνωστοί ήρθαν δίπλα μου, κόντα μου. Μίλησαμε, επικοινωνήσαμε και τα άκουσα όλα. “Είσαι πολύ πιο ωραίος και πολύ πιο πιτσιρικάς απο κοντά”, “Είσαι πολύ καλός άνθρωπος”, “Είσαι εξαιρετικός σκηνοθέτης, αληθινός καλλιτέχνης”. Εγώ ευχάριστα εκπληκτός άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η εορταστική εβδομάδα μόλις ξεκινάει.
Η βραδιά μετά την προβολή συνεχίστηκε με κρασάκι δίπλα στον θερμαικό με γέλια παρέα με την Αννα να μου λέει: “Ένιωσα τόσο πολύ περηφανή που είσαι αδερφός μου” και έναν μεγαλοσωμο αδέσποτο σκύλο ο οποίος μασουλούσε τα συνοδευτικά του κρασιού γιατι πεινούσε ο δυσμοιρος. Ένιωσα ευτυχισμένος.Ένιωσα γεμάτος. Η πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους βρίσκει το κοινό της. Αγγίζει τους θεατές της. Ξυπνάει συναισθήματα. Προκαλέι σκέψεις, προβληματισμούς, συζητήσεις.
Επιστρέφω Αθήνα και η εορταστική εβδομάδα προχωράει. Φροντίδα σπιτιού, τηλέφωνα, mails, επαγγελματικές συναντήσεις για μια νέα δουλειά, ενα νέο σενάριο που περιμένει γυρίσματα για να γίνει ταινία. Μια επιθυμία σαν φλόγα με κρατάει ζεστό μέσα μου για το σινεμα. Η φράση που μου είπε σε μια μεταμεσονύχτια τηλεφωνική συνομίλια μας η αγαπημένη μου Μαρία Κατσικαδάκου: “Χρειαζόμαστε κι’ αλλους gay σκηνοθέτες σαν εσένα” ζευγάρωσε με τις προτροπές του κοινού της θεσσαλονίκης: “Μην διανοηθείς να σταματήσεις να κάνεις ταινίες”. Μήπως τελικά ισχύει ο άγραφος νόμος που λεει ότι όλα για έναν λόγο γίνονται;
Η εορταστική εβδομάδα των γενεθλίων μου παραμένει ολόγυρα μου για μερικές μέρες ακόμα. Μιλάει Ιταλικά μέσα απο τα τραγούδια της Mia Martini, με προετοιμάζει για ένα τριήμερο ταξίδι στο Μπάρι το οποίο κέρδισα με την αξία μου, μοσχοβολάει βασιλικό πλατύφυλλο τον οποίο έκανα pesto με vegan τυρι απο κάσιους, μυρίζει απλό κλασσικό άρωμα λεμόνι που εδω και χρονια είναι το άρωμα μου. Στην μέση όλων αυτών των δρασεων εγω, να προσπαθώ να αυξήσω τους followers μου στο instagram,να φωτογραφίζομαι σε selfie πόζες για να ελέγχω την φυσική μου κατάσταση, να μιλάω με την Σοφία και τον Γιάννη στα τηλέφωνα, την Γεωργία-Χριστίνα στο mailbox του instagram. Και τώρα πια αναρωτιέμαι τι θα φέρει αυτός ο νέος χρόνος που ξεκινάει; Αγνοω τα πάντα. Εκτός το ότι μόλις τέλειωσα ένα νέο κείμενο για τον Ευθύμη. Χρόνια μου πολλά, καλά και κυρίως γαλήνια.
