Η έμπνευση με κατακλύζει. Θέλω να κάνω πολλά πράγματα ταυτοχρονως και συνεχως ο χρόνος μου φαίνεται λίγος. Έχω ενέργεια και συγκίνηση την ίδια στιγμή καθότι τα ερεθίσματα έρχονται και με επισκέπτονται. Δεν μπορώ να μείνω σιωπηλος γιατι βιώνω τα συναίσθηματα έντονα και βαθιά. Έντονα και βαθιά μου αρέσει το νεο τραγούδι της LP το “Recovery”. Γενικώς με την LP έχω πάθει την πλάκα μου. Μου αρέσει ο, τι κάνει. Η φωνή της μιλάει απ’ ευθείας στην ψυχη μου σαν να δίνει ταυτότητα σε ο, τι νιώθω. Την εκτιμώ, την σέβομαι και την γουσταρω. Γουστάρω και την θαρραλέα της αποφάση να μην υποκριθεί στα video clip της σε σχέση με την ερωτική της ταυτότητα. Είναι λεσβία και σε όλα τα οπτικοποιημένα τραγούδια της διηγείται κάποια λεσβιακή ιστορία αγάπης ή χωρισμού ή πόνου.
Χρειαστηκε χρόνος, δρόμος, κόπος, ακτιβισμός για να φτάσουμε εδω και να απολαμβάνουμε μια pop τραγουδίστρια να δείχνει στον κόσμο, στο κοινό την αλήθεια της. Στην δεκαετία του ΄90 το είχε κάνει η Madonna η οποία σε κάθε περίπτωση ήταν και παραμένει απο τους βασικούς θεματοφύλακες της υπεράσπισης των gay δικαιωμάτων. Φυσικά επικρίθηκε βάναυσα. Ο νεοσυντηρητισμός λειτούργησε ισοπεδωτικά απέναντι της και προσπαθησε να την αφανίσει. Δεν τα κατάφερε. Ήμασταν όλοι εκεί να την υποστηρίξουμε. Το πόσο άγρια ήταν τα πράγματα στα τέλη του εικοστού αιώνα το ένιωσα ακόμη μια φορά στο ντοκιμαντερ του Netflix με τον τίτλο: “Strike a pose”.
Η εν λόγω ταινία τεκμηρίωσης ασχολείται με τους χορευτές της Madonna απο την θρυλική περιοδεία της Blond Ambition Tour οι οποίοι λόγω της υπέρμετρης επιτυχίας κατάφεραν να γίνουν για ένα καλοκαίρι αστέρια πρώτου μεγέθους. Κι’ όμως δεν είχαν μια αντάξια συνεχεια. Δυο νοσησαν απο HIV, ένας πέθανε απο HIV, ένας έμπλεξε με ναρκωτικά, ένας λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης δεν πίστεψε αρκετά στον εαυτό του να κυνηγήσει μια πρωτοκλασσάτη καριέρα στον χορό. Μπορεί να φαίνεται αστείο σε ισχυρές προσωπικότητες ή σε σημερινούς νεολαίους αλλα η ζωή στα 80’s στα 90’s ήταν οδυνηρή σε κοινωνικό επίπεδο για τους gay ακόμη και για τους συνειδητοποιημένους. Η απορριψη, η μοναξιά, η έλλειψη αυτοαποδοχής και ο πόνος που συνεπάγονταν οδηγησαν κόσμο και ντουνια σε λάθος επιλογές. Κι’ ομως όλοι αυτοί ήθελαν το ίδιο απλό πραγμα. Να νιώσουν αγάπη. Να βρουν υποστηρικτικό σύστημα σε μια ζωή που εκεί εξω γινόταν και γίνεται ολοένα και πιο απάνθρωπη.
Είμαστε επισήμως σε recovery όπως λεει η LP. Θέλουμε να ερωτευθούμε ένα masterpiece όπως λέει η Madonna. To αξίζουμε. Γι’ αυτό πάντα συγκινούμαι όταν βλέπω απο το application της Rai(ιταλική δημόσια τηλεόραση)το Stato Civile. Το stato civile είναι μια εκπομπή για gay ζευγάρια (στην γειτονική μας χώρα) που διηγούνται στην κάμερα την δικη τους ιστορία αγάπης και πως αυτή κατέληξε στο να κάνουν σύμφωνο συμβίωσης. Εκεί το σύμφωνο γιορτάζεται σαν γάμος. Έχει φαγητό, παρτι, δάκρυα συγκίνησης, όρκους αγάπης, λουλουδια, κοστούμια. Το κυριότερο όμως για το Stato Civile είναι ότι σου περνάει μια αισιοδοξία ότι όλα είναι πιθανα σ’ αυτή την ζωή. Ακόμη και μια μεγάλη αγάπη που θα σου κόψει την ανάσα
