Κανονίζοντας τις φετινές διακοπές, ο κλήρος έπεσε στο νησί της Σκύρου. Ένα νησί με τόσο μεγάλη ιστορία και παράδοση. Φίλοι μου, να σας συστήσω την πανέμορφη Σκύρο!
Το καλωσόρισμα είναι το μοναδικό στην Ελλάδα, καθώς ο Αχιλλέας- το πλοίο ιδιοκτησία όλου του νησιού- παίρνει την στροφή να μπει στο λιμάνι των Λιναριών, απέναντι από τον Κάβο θα ακούσει παιάνες και εμβατήρια και τους πελάτες του Κάβου να σου κουνάνε τα χέρια και να σου ανοίγουν την αγκαλιά τους.
Το νησί και η Ιστορία του
Η Σκύρος είναι το νοτιότερο και μεγαλύτερο σε έκταση (210 τετρ. χλμ.) νησί των Βορείων Σποράδων, με πληθυσμό 2.994 κατοίκων. Βρίσκεται ανατολικά της Εύβοιας, από την οποία απέχει γύρω στα 35 χλμ. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Σκύρος (ή Χώρα), που βρίσκεται στην ανατολική ακτή. Στη δυτική ακτή βρίσκεται το λιμάνι του νησιού, η Λιναριά. Άλλοι συνοικισμοί της Σκύρου είναι τα Μαγαζιά, η Λιναριά και το Λουτρό (αγροτικός συνοικισμός). Στο μεγαλύτερο τμήμα της ορεινή, με δύο διακριτούς ορεινούς όγκους στο βόρειο και το νότιο τμήμα. Ανάμεσά τους υπάρχει μία ημιπεδινή και ημιλοφώδης έκταση, η οποία έχει διεύθυνση βορρά νότου, ανάμεσα στις βόρειες ανατολικές και τις νότιες ακτές του νησιού. Το βόρειο τμήμα, γνωστό ως Μερόη, καλύπτεται από πυκνό πευκοδάσος, ενώ στα διαδοχικά υψώματα και βουνά δεσπόζει η κορυφή Όλυμπος (403 μ.). Στο νότιο τμήμα κυριαρχεί ο ορεινός όγκος του Κόχυλα (792 μ.), ενώ τα βουνά είναι χέρσα και βραχώδη. Κατά μία έννοια, το βόρειο κομμάτι συγγενεύει με τα φυσικά τοπία που συναντά κανείς στις Σποράδες και τη βόρεια Εύβοια, ενώ το νότιο με τα τοπία της νότιας Εύβοιας αλλά ακόμα και των Κυκλάδων.
Κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής εποχής, η Σκύρος ανήκε στο θέμα Αιγαίου. Το 1204, η Σκύρος, μαζί με τις υπόλοιπες Σποράδες, πέρασε στην κατοχή των αδελφών Γκίζη και συγκεκριμένα του Ιερεμία Γκίζη. Το 1538 κατελήφθη από τον Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα και έγινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το νησί απέκτησε προνόμια και δεν είχε τουρκική φρουρά, αλλά υπέφερε από τις επιδρομές πειρατών, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί του να καταφύγουν στο Κάστρο. Από τους περιηγητές, μόνο ο Tournefort επισκέφτηκε το νησί, το 1702, ο οποίος αναφέρει ότι στο νησί υπάρχει μόνο ένας οικισμός, κτισμένος κάτω από απόκρημνο βράχο με κωνική μορφή. Αναφέρει ότι ο πληθυσμός του ήταν 300 οικογένειες.
Ωραία όμως με την ιστορία. Ας επανέλθουμε στο σήμερα!
Είναι ένα νησί που όποιον και να είχαμε ρωτήσει, μόνο καλά λόγια είχε να σου πει. Κάτι αρνητικό κανένας δεν έλεγε! Το μόνο αρνητικό για εμένα είναι το γεγονός ότι είχε πολλές οικογένειες με παιδάκια, που όμως δεν ακούγονται τα παιδάκια αλλά τα γαϊδούρια οι γονείς που φωνάζουν σαν υστερικοί!
Με την μοναδική εξαίρεση ενός εστιατορίου, όπου και να φάγαμε ήταν απίστευτα. Αστακομακαρονάδες και σκορπίνες σούπα, απαραιτήτως σε καθημερινή βάση με τα καλύτερα Υδωνικά τσίπουρα, που μας χάριζαν απίστευτες ηδονικές γεύσεις. Το Θαλασσάκι στο λιμάνι των Λιναριών με την απίστευτη φιλοξενία του και τις απίστευτες γεύσεις του μας κέρδισε με αποτέλεσμα να μην αλλάζουμε συχνά εστιατόριο για φαγητό.
Και όχι τίποτε άλλο, αλλά την πρώτη μέρα πετύχαμε και παραδοσιακό πανυγήρι στην πλατεία της χώρας με αποτέλεσμα να ρίξουμε και τις στροφές μας μετά από την βόλτα μας στα σοκάκια. Πιο καθαρό νησί και σοκάκια δεν έχω ξαναδεί στις μέχρι τώρα διακοπές μου, κάτι που μας έκανε να περπατάμε ξυπόλητοι και να γινόμαστε ένα με το νησί.
Από παραλίες χόρταινε το μάτι σου αμμουδιά και καταγάλανα νερά, με την παραλία του Πεύκου να κλέβει την παράσταση. Αγνό, παρθένο τοπίο. Κυρά Παναγιά και η παραλία στα Μαγαζιά ήταν το δεύτερο σπίτι μας με την Αμμουδιά να έχουμε πλέον μόνιμες ξαπλώστρες και τραπέζι για ένα ελαφρύ lunch break και ξανά βουτιές. Ο χρόνος είχε σταματήσει με αποτέλεσμα να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις πότε πέρναγαν τα 8ωρα στην παραλία. Η Lizzie να κλέβει την παράσταση και να απολαμβάνει μαζί μας τις ομορφιές του τόπου.
stay tuned next station αρχιτεκτονική του νησιού και βόλτες στα σοκάκια για πρωινό και τυρόπιτες….
