Μια φορά και έναν καιρό, μαζευτήκαμε σε ένα ωραίο εξωκλήσσι να τελέσουμε το μυστήριο της βάπτισης με εμένα νονό… Έτσι νομίζαμε…
Τρεις μέρες στο σερί διάβαζα το ΠΙΣΤΕΥΩ, έκανα πρόβες το μυστήριο και γενικά ότι είχε να κάνει με την βάπτιση μην τυχόν και ξεχάσω τίποτα και γίνω ξεφτύλα στα μάτια των συγγενών, φίλων και προπάντων του παπά. Δεν είμαι από τα άτομα που θα τρέχουν στις εκκλησίες. Πιστεύω, αλλά δεν πιστεύω τον θεσμό του παπαδαριού έτσι όπως το έχουν καταντήσει. Και εδώ είναι το πρώτο κομμάτι που ταιριάξαμε με τους κουμπάρους. Όχι εκκλησία που να έχει γίνει βωμός του χρήματος και του πλούτου. Οπότε ανεβήκαμε στους Αγίου Ισιδώρους εις Λυκαβηττόν μεριά. Παραδοσιακό εκκλησάκι, περίεργος και ο παπάς μου είπαν, ε! δεν ήθελα και πολύ να ρεζιλευτώ αν δεν τα μάθαινα τα λόγια… που να ήξερα όμως τι με περίμενε και εμένα και όλους τους παρευρισκόμενους. Αν ήξερα τι με περίμενε θα του έριχνα το Πιστεύω του Οικονομόπουλου.
Με καθυστέρηση μιας ώρας διότι πιο πριν είχε μια γαμο-βάφτιση και η νύφη ούσα ολίγον τι γκαστρωμένη στο δεύτερο δεν ήθελε και πολύ να σωριάζεται κάθε τρεις και λίγο, οπότε μια ώρα πίσω εμείς. Με τούτα και με εκείνα πήραμε μπρος και εγώ να στέκομαι μπροστά στον παπά με το παιδί αγκαλιά και να με βάζει να βγάζω ότι είχα και δεν είχα από σάλιο.
Είπα και το όνομα αυτού και διατάζει ως άλλος Χατζηγιάννης να κράξουμε all together το όνομα του μικρού. Πρώτο σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά με τον παπά. Φτάσαμε στην κολυμπήθρα και όσο γδύναμε το παιδί και έψελνε παράλληλα υπέγραφε τα χαρτιά του γάμου που είχε τελέσει πιο πριν. Σταυρώνω χέρια, ρίχνει λάδι και ξεκινάει το ψιλοκούβεντο για την καταγωγή του, τις σπουδές του, ένα κάλεσμα που μας έκανε για φαγητό στην εκκλησία…α!!! και κάπου εδώ με βάζει να λαδώσω τον μικρό Μιχαήλ.
Το παίρνει να τον κολυμπήσει ως είθισται τρεις φορές και ο νεοκόρος με πάει 3 μέτρα μακρυά και με τυλίγει με τα λαδόπανα λέγοντας μου απλά ότι θα μου δωσει ο παπάς το παιδί. Με τα λίγα, ρίχνει καλάθι το παιδί ο παπάς από μακρυά και σκάει ο μικρός στο κεφάλι μου. Τα είδα μαύρα αλλά αν σωριαζόμουν ποιος την άκουγε την κουμπάρα μου. Και δώστου να φωνάζει τον ψάλτη Πρωτοψάλτη για το κελαριστό ψάλσιμο του και δώστου να προτρέπει τον κόσμο να φωνάξει το όνομα του μικρού.
Ντύσαμε τον μικρό και ξεκίνησε η κούρσα του γύρω γύρω όλοι από την κολυμπήθρα με αποκορύφωμα τις μετάνοιες τις κουμπάρας που δεν ήταν τρεις, αλλά και εγώ δεν ξέρω πόσες μιας και χάσαμε το μέτρημα. Κουμπάρα χαρά στο κουράγιο σου… Μου διάβασε και την ευχή και βγάλαμε και σέλφι…αμέ…
Τρελός παπάς σε βάφτισε μικρέ μου Μιχαήλ….είμαι και εγώ, αλλά και ο παπάς το αποτέλειωσε το θέμα…. Και ζήσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα….Πάντα άξιος να είμαι και να μου ζήσεις Μιχαήλ μου….
